تاثیر لمس بر بی‌قراری بیماران تحت تهویه مکانیکی

  سابقه و هدف: بیماران تحت تهویه مکانیکی به دلیل اضطراب، استرس و تحریکات لوله تراشه دچار بی‌قراری می‌شوند، که تهدیدی در روند انجام تهویه مکانیکی است و می‌تواند تنگی نفس، گیجی و ناتوانی ایجاد نماید. کنترل بی‌قراری با استفاده از داروها و محدودیت فیزیکی عوارض جانبی نامطلوبی به هم‌راه دارد، لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر لمس بر بی‌قراری بیماران تحت تهویه مکانیکی صورت پذیرفت. مواد و روش‌ها:این پژوهش نیمه‌تجربی، در یکی از بخش‌های مراقبت‌های ویژه عمومی بیمارستانی در شهر تهران در سال 1390 انجام شد. ابزار گرد‌آوری اطلاعات شامل پرسش‌نامه اطلاعات دموگرافیک، معیار اغمای گلاسکو (Glassco coma scale) و ابزار بی‌قراری- خواب‌آلودگی ریچموند (Richmond agitation – sedation scale) بود. 35 بیمار 30 تا60 ساله هوشیار با مشکلات تنفسی حاد تحت تهویه مکانیکی مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا بی‌قراری آن‌ها ارزیابی می‌شد، سپس اعمال مداخله به صورت تصادفی، یک‌بار با ایستادن و لمس کردن مچ دست بیمار و بار دوم با ایستادن بدون لمس کردن مچ دست بیمار انجام می‌گردید.  یافته‌ها:از 35 بیمار مورد بررسی 21 مورد (60%) مرد و 14 مورد (40%) زن بودند. کم‌ترین سن 35 سال و بالاترین سن 60 سال بود. اکثریت بیماران 50 سال یا بیش‌تر (1/57%)، 40 تا 49 سال (2/17%) و کم‌تر از 40 سال (7/25%) داشتند. در مداخله ایستادن بدون لمس کردن مچ دست بیمار، نمرات بی‌قراری قبل و بعد از مداخله تفاوت معنی‌دار نداشت (592/0=p) در حالی که با مداخله ایستادن و لمس کردن مچ دست بیمار، این تفاوت معنی‌دار بود (001/0p<).  نتیجه‌گیری:با توجه به نتایج این مطالعه، لمس بر بی‌قراری بیماران تحت تهویه مکانیکی موثر است، لذا پیشنهاد می‌شود به عنوان یکی از مداخلات غیردارویی و بدون عارضه و موثر در حیطه وظایف مستقل پرستاری به منظور کنترل بی‌قراری بیماران مورد استفاده قرار گیرد